ENG
When the trishaw first arrived at the Fondation
Pescatore care home, the staff and the residents were not
very convinced by it. Not because we didn’t like the idea
behind this project, but rather because the streets of
Luxembourg’s capital is not very bicycle-friendly.
Luckily we have an amazing park nearby, so we decided
to offer our residents two different bike tours (a fifteen minute
and a thirty-minute ride) every day over a two month
period.
There are a lot of beautiful stories to tell, and every
single resident who went on a trip with us was
mesmerized. One story was especially captivating.
One day I decided to ask a particular lady if she’d like
to go for a ride with me. I chose her because she did a
lot of different sports, swimming, biking walking when
she was young when she was young, but now sits in a
wheelchair and suffers from severely limited daily living
and cognitive skills. She agreed, and I took her for a long
ride through the park. The first few meters (we had to
cross a busy street) she wasn’t amused at all and I asked
her if she wanted to go back, but she refused.
When we entered the park, she completely changed. The
anxiety as well as the physical and mental exhaustion
faded away, and she began to relax. She was fascinated
by the beauty of nature. It was as if she didn’t have
enough eyes to capture every single moment. While most
other people might become silent upon seeing something
beautiful, our quiet lady began to talk and sing.
As soon as she saw me again the next day, she began
smiling and asked me if I knew what a wonderful park
we have; full of singing birds, beautiful plants and big
green trees.
Words by: Luc Bonert, Educator, Fondation Pescatore
FRA
Quand le Rickshaw est arrivé dans la « Fondation
Pescatore », les professionnels, tout comme les résidents
n’étaient pas entièrement convaincus. Non pas parce que
le projet ne nous aurait pas plus mais parce que le rues
de la ville ne sont pas adaptées aux vélos. Dieu merci
nous avons un très beau parc devant notre institution.
Et c’est pour cela que nous avons décidé de proposer
à nos pensionnaires 1 tour à vélos de 15 et 1 tour de 30
minutes. Et ces balades à vélo sont offerts tous les jours
pendant 2 mois.
Il y a beaucoup d’histoires à raconter. Une, néanmoins,
est restée spécialement dans ma mémoire. Un jour j’ai
décidé d’offrir un tour à une certaine personne. J’ai choisi
cette dame, parce qu’elle faisait beaucoup de sport
quand elle était jeune. Aujourd’hui, cette dame est assise
dans une chaise roulante, et ses capacités cognitives
et physiques diminuent de plus en plus à cause de sa
maladie d’Alzheimer. Cette même m’a donné son accord
et nous nous sommes mis en route. Au début du trajet la
dame n’était pas du tout convaincue et je lui ai demandé
si elle voulait que je fasse faire demi-tour, elle a refusé.
Quand nous sommes arrivés au parc, le comportement
a changé instantanée. La peur, tout comme la fatigue
psychique et physique disparaissaient d’un coup et elle
commençait à se détendre. La pensionnaire était fascinée
par la beauté de la nature et j’avais le sentiment qu’elle
essayait de capturer chaque instant. Quand la plupart de
gens, deviennent muets par la beauté qui les entourent,
notre dame commençait à parler et à chanter.
Le lendemain, quand la pensionnée m’a aperçu, elle a
commençé à rire et m’a demandé, si j’étais au courant
que nous avions un si beau parc, peuplé d’oiseaux qui
chantent, de jolies fleurs et avec de grands arbres verts.
GER
Als die Rikscha in der „Fondation Pescatore“ ankam, waren
die Mitarbeiter wie auch die Bewohner nicht gleich übezeugt.
Nicht dass uns das Projekt nicht gefallen hätte, sondern
weil die Straßen der Stadt Luxemburg nicht gerade fahrradfreundlich
sind. Gott sei Dank haben wir eine schöne Parkanlage
gleich vor unserer Tür und so haben wir uns dazu
entschieden unseren Bewohnern 2 verschiedene Rundfahrten
(1 von 15 und 1 von 30 Minuten) anzubieten. Und das jeden
Tag, über den Zeitraum von 2 Monaten.
Es gibt viele, wunderschöne Geschichten zu erzählen
und jeder Bewohner der an einer Rundfahrt teilnahm, war
fasziniert. Eine Geschichte ist mir jedoch besonders im
Gedächtnis geblieben. Eines Tages hatte ich mich dazu
entschieden eine bestimmte Person für eine Fahrradtour zu
motivieren. Ich wählte diese Dame aus, weil Sie früher viel
Sport getrieben hat. Heute sitzt die Frau im Rollstuhl und
nimmt, bedingt durch ihre Demenzerkrankung, physisch wie
auch kognitiv, immer stärker ab. Die Dame gab mir ihr OK
und ich nahm sie mit auf eine lange Tour. Die ersten Meter
war sie überhaupt nicht überzeugt, und ich fragte sie ob wir
wieder nach Hause fahren sollen. Dies verneinte sie jedoch.
Als wir im Park ankamen, veränderte sich das ganze Wesen
der Frau. Die Angst, wie auch die psychische und physische
Müdigkeit waren auf einmal wie weggeblasen und sie
begann sich zu entspannen. Die Dame war fasziniert von der
Schönheit der Natur. Ich hatte das Gefühl als hätte sie nicht
Augen genug um jeden einzelnen Moment einzufangen.
Wo die meisten Menschen eher ruhig werden, wenn sie
etwas Schönes sehen, fing unsere Dame an zu reden und
laut zu singen.
Als sie mich tags darauf erblickte, fing sie an zu lachen und
fragte mich ob ich wüsste was für eine schöne Parkanlage
wir hätten, voll mit singenden Vögel, schönen Blumen und
großen, grünen Bäumen.
LTZ
Wéi d’Rikscha an der Fondatioun Pescatore ukomm ass,
waren déi Professionell, wéi och d’Resident’e net wierklech
iwwerzeegt. Net dass de Projet äis net gefall hätt,
mä eischters well d’Stroossen an der Stad net wierklech
velofrëndlech sinn. Gott säi Dank hu mir ee wonnerschéine
Park direkt virun der Hausdier an esou hu mir äis dozou
entscheet eise Bewunner 2 verschidde Vëlo’s Touren (1 vu 15
an 1 vun 30 Minutten) duerch de Park unzebidden. An dat all
Dag während 2 Méint.
Et gi vill, wonnerschéi Geschichten ze erzielen, an all eenzele
Resident de mat aus op den Tour war, war faszinéiert.
Eng Geschicht ass mir awer besonnesch am Gedächtnis
bliwwen. Enges Daags hunn ech mech entscheet enger
bestëmmter Persoun en Tour virzeschloen. Ech hunn
d’Madame ausgewielt, well si fréier vill Sport gemaach huet.
Haut sëtzt d’Fra am Rollstull an hëlt, bedéngt duerch hir
Demenzerkrankung, kierperlech wéi och kognitiv ëmmer
méi of. D’Madame huet mir hiren Ok ginn an ech hunn si op
e laangen Tour invitéiert. Déi éischt Meteren war si guer net
iwwerzeegt, an ech hunn d’Madame gefrot ob ech ëmdréine
sollt. Dat huet si awer refuséiert.
Wéi mir dunn duerch d’Entrée vum Park gefuer sinn, huet
sech der Fra hiert ganzt Wiese verännert. D’Angscht, wéi
och déi psychesch an physesch Middegkeet waren op eemol
wéi ewechgeblosen, a si huet sech entspaant. D’Madame
war faszinéiert vun der Natur an hirer Schéinheet. Et hat
een d’Gefill, wéi wann si net genuch Aen hätt, fir all eenzele
Moment anzefänken. Wou déi meescht Leit éischter roueg
ginn, wann se eppes Schéines gesinn, huet äis Madame
ugefaange mat schwätzen a mat sangen.
Wéi si mech den Dag drop erbléckst huet, huet si ugefaange
mat laachen a mech gefrot, op ech wéisst wat fir e
schéine Park mir hätten, voll mat Vigel déi sangen, schéine
Blummen a grousse, grénge Beem.